Zeilvakantie East-Caribbean 2009

Het is januari dus tijd voor ons om de vakantie 2009 te plannen, en wat is er nu leuker dan als het buiten vriest en koud is om naar plaatjes te kijken van palmbomen, zee, zand en zon?
We varen op een binnenvaartschip en liggen ingevroren in Oost-Duitsland, dus van werken komt voorlopig niets en we gaan samen op internet op zoek.
Bonaire is ons favoriete vakantie-eiland en eigenlijk willen we ook die kant op.
Maar we zijn vorig jaar aangestoken door het zeilvirus en willen deze keer een combinatie vakantie doen, niet alleen duiken maar ook zeilen.
Al gauw komen we erachter dat er wel gezeild word bij de Antillen, maar dat een zeilboot huren zonder schipper niet mogelijk is.
We zoeken verder en komen uit in St. Lucia, St. Vincent & The Grenadines, een heel ander gebied in de Cariben.
We huren een catamaran en boeken 2 tickets, verder regelen we niets en gaan op avontuur in voor ons onbekend gebied.

7 juni
Het is zover, we vertrekken om 7 uur vanaf Schiphol naar Gatwick London, daar stappen we over op de vlucht naar St. Lucia.
Na 8 uur vliegen maken we een tussenstop van 1 uur op Barbados en vliegen dan nog 20 minuten naar St. Lucia.
Op St. Lucia gaat het allemaal vrij vlotjes bij customs en de bagage staat al klaar als we door de douane zijn.
Buiten staan de taxichauffeurs ook al op klanten te wachten en binnen No-Time zitten we in de taxi richting de Jachthaven in Rodney Bay.
Het is een flink stuk rijden nog, niet qua kilometers maar bergop bergaf slingerend door het regenwoud gaat het niet zo snel.
De chauffeur heeft schijnbaar haast en rijd snel, ik ben nog nooit autoziek geweest maar deze keer dus wel, Cor is ook misselijk en de chauffeur geeft zijn kaartje voor de terugweg, maar die gooien we gauw in de prullenbak.

In de Jachthaven ligt de catamaran op ons te wachten en installeren we ons aan boord.
Na het rondje met de verhuurder over de boot eten we nog wat bij een restaurantje van de jachtclub en gaan dan slapen.
Moe maar opgewonden lukt dit niet al te best, maar uiteindelijk vallen we allebei toch in slaap.

8 juni
Na een klamme nacht met luidruchtige staggen zijn we vroeg wakker, het is nog maar 5:30 u.
Het komt vast en zeker door de jetlag….en ook beetje van de opwinding.
Tijd voor koffie…..aan de wal want aan boord is geen lucifer te vinden, erg jammer want ik had wel aan instantkoffie gedacht maar niet aan lucifers.
Het wordt dus koffie aan de wal, en dan gauw wat boodschappen doen voor een paar dagen en vooral lucifers niet vergeten.
Om 7 uur gaan we met de bus naar de supermarkt.
De bussen zijn hier eigendom van particulieren die je oppikken bij de bushalte.
Het zijn 8 persoonsbusjes en het ritje naar de supermarkt kost EC 1,50 wat neerkomt op zo’n 50 eurocent.
Gewapend met 36 waterflessen van 1,5 liter, pastis, pasta, rijst en wat we nog denken nodig te hebben in deze 14 dagen, lopen we richting een taxi.
Wel taxi….geen chauffeur blijkt, dus ga ik terug naar binnen bij de supermarkt om te vragen of ze een taxi willen bellen .
Daar staat net een taxichauffeur af te rekenen en zegt dat hij ons brengt.
Dit ritje kost EC 20,-, scheelt wat met de bus, maar met 36 flessen water is het wat lastig met de bus.
Daarbij helpt hij netjes met het in en uitladen en brengt ons zo dicht mogelijk bij de pier waar de catamaran ligt.

Nadat we nog de laatste dingen ingeslagen hebben bij de jachthaven, zoals ijsblokjes en een vislijn met kunstaas hebben gekocht, gooien we de touwen los en vertrekken we voor ons grote avontuur.
Op weg naar het zuiden van St. Vincent waar we onze eerste duik willen maken bij Young Island.
Op de motor varen we de jachthaven uit en al gauw staat de boatboy die de vorige avond bij ons was en 's morgens terug zou komen te zwaaien, hij schijnt een uur op ons gewacht te hebben maar wist dat we net weg waren van onze buurman.
Bij hem kopen we lekker vers fruit, bananen, ananas, apricot (soort mango, niet te verwarren met abrikozen) en limoen.
We trakteren hem op een pastis voor het wachten en dan gaan we echt weg, ons avontuur tegemoet!

Buitengaats trekt Cor het grootzeil op en……het lukt! WE ZEILEN!!!!!
Al gauw staan de zeilen goed en liggen we op koers.
Tijd om ons net aangeschafte visgerei uit te proberen.
Cor gooit de lijn uit achter de boot in de veronderstelling toch niets te vangen.
Maar na een poosje voelt hij ineens weerstand aan de lijn.
We halen met spanning de lijn binnen.
Barracuda!!!
Eerst willen we hem terug gooien, maar hij lijkt al half dood dus besluiten we hem uit zijn lijden te verlossen.
Cor slaat hem met de zwengel in 1 klap dood.
Hij maakt hem schoon en we leggen hem direct in de koelkast.
Vanavond Barracuda BBQ.

Na een uurtje of 4 zeilen zijn we in Soufriere, hier pakken we een mooring en kletsen wat met de boatboy die ons heeft geholpen vast te maken aan de mooring.
Daarna is het nog even heerlijk relaxen in het net van de catamaran en we lezen wat.
Om 6 uur steekt Cor de BBQ alvast aan.
Na wat probleempjes door de wind gaat hij na een tijdje toch goed genoeg branden en de barracuda word ingesmeerd en op het rooster gelegd.
Ik heb er ondertussen pastasalade bij gemaakt en snij er een half stokbroodje bij.
Het duurt ff voor de barracuda gaar is, het was een flinke jongen.
Dan is het zover….het eerste zelf gevangen visje!
Maar helaas smaakt hij niet zo lekker.
Het is niet echt vies, maar niet ons visje en we eten hem dan ook niet helemaal op.
De resten gooien we met pijn in ons hart overboord.
De ultieme wraak voor de andere vissen op wie de barracuda normaal jaagt, nu is hij het avondmaaltje voor de vissen in de baai.

Na deze eerste vermoeiende maar heerlijke dag instaleren we ons lekker buiten in de kuip en lezen nog wat.
We gaan weer vroeg naar bed, morgen weer een dag.

9-6
Om half 5 zijn we allebei alweer wakker en staan na wat draaien en woelen maar op, de jetlag is nog niet over.
We zetten koffie en vertrekken bij het eerste daglicht.
We hebben zo’n 50 NM voor de boeg naar Young Island Cut, het zuidelijkste puntje van St. Vincent.
Gelijk bij vertrek worden we uitgezwaaid door dolfijnen! En na een half uurtje zien we weer dolfijnen!
Onze dag kan nu al niet meer stuk.
Het zeilen gaat eigenlijk best goed , we krijgen zelfs nog wat “ruig” weer.

Bij het zuiden van St. Vincent aangekomen blijkt Young Island niet zo gemakkelijk te bereiken, we moeten tegen de wind in zeilen en dat kan helaas nog steeds niet, en erheen laveren kost (ons) teveel tijd.
Daarbij staat er ook nog een flinke tegenstroom.
We besluiten door te varen naar Bequia (zeg Bekwee), wat een paar mijl verder ligt maar gunstiger ivm stroming en wind.
We varen de prachtige baai van Bequia binnen en zoeken een vrije mooring, geholpen door een boatboy maken we vast.
We zien een stukje verder de Zeevonk liggen, een gele catamaran die door zijn kleur goed opvalt.
Deze catamaran is een charter voor nudistenvakanties.
Tijdens het zoeken naar de zeilmogelijkheden in de Cariben kwamen we hem tijdens elke zoekactie wel tegen op het net.

Cor wil 's avonds weer de BBQ aansteken, maar ik kom tot de ontdekking dat de snapper, die we bevroren hadden gekocht de dag ervoor, nog steeds bevroren is omdat hij tegen het koelelement aanligt.
Dan maar aan de wal eten, dat hadden we anders de volgende avond willen doen, dus we ruilen het gewoon om.
Bij het restaurant Gingerbread eten we curry, Cor viscurry en ik lamcurry, en na nog een stukje taart gaan we weer terug naar boord.
Doodmoe, ondanks dat het pas een uur of 9 is, gaan we slapen.
We maken een bed in de kuip, onder de bimini.
Dit blijkt 10x beter te slapen dan in de hul waar we de afgelopen 2 nachten geslapen hebben.
Onder begeleiding van een Steel Drumband vallen we in slaap.

10-6
'S morgens na een ontbijt met heerlijk bananenbrood, geleverd door de lokale boatboy, brengen we een bezoekje aan de lokale duikschop.(Dive Bequia)
Om 8:00 u gaan we aan de wal om ons in te schrijven voor een duik, de eerste is al om 8:30 u maar dat is te kort dag voor ons, onze spullen zitten nog in de duiktassen we willen toch even op ons gemak alles controleren en uitpakken.
Dus schrijven we ons in voor de duik van 11:30 u.

Voor we terug naar boord gaan om onze duikspullen klaar te maken lopen we een rondje door het dorp.
Cor koop een (zeer) luchtig hawaïhemd en ik een kleine tas met Caribische print om te gebruiken als we de wal op gaan.
De grote handbagagetas is te groot en te lomp en niet erg geschikt als handtas, en zo heb ik gelijk een souvenir.
Dan halen we nog een paar zakken ijsklontjes voor de koelkast en gaan met de dingy terug naar boord.
Ik zet een pot thee en Cor haalt de duikspullen boven dek.
Ik maak er pakketjes van, makkelijk voor in de boot, zoals we geleerd hebben op Curaçao.
Cor doet nog wat klusjes, gooit teveel olie in de buitenboordmotor en komt daar pas achter als we net naar de duikshop willen vertrekken.
Hij haalt het er met een spuitje (eigenlijk om zijn oren te spoelen na het duiken) weer uit.
We denken dan maar net op tijd te zijn, maar onze klok loopt zo’n 15 minuten voor op die van de divemaster, dus hebben we nog tijd zat.
Nog maar even een bakkie koffie op het terras bij de pier doen maar.

We vertrekken met 6 man en 2 gidsen, Chris (divemaster) en Didi (ook divemaster maar nu boatdriver) met een behoorlijke boot voor onze eerste duik op Hazelnut tree.
We verwachten hetzelfde onderwater als Bonaire, maar het blijkt boven al onze verwachtingen uit te stijgen!
Wat een prachtig rif, zo onaangetast en geen spoor van bleeching.
Prachtige zachte koralen en grote scholen vis.
We zien langoustines overal en 1 is er zo groot dat een heel weeshuis ermee gevoed kan worden, ik schat hem op een jaartje of 20 oud.
Gelukkig voor hem zijn ze “out of Season” en mogen ze niet gevangen worden.
Het kleine spul is ook goed vertegenwoordigd dus een geweldige duik.
Met een goed gevoel komen we weer boven water, dit is de droom van iedere duiker.

Bij de diveshop kletsen we nog wat na met Chris en de andere duikers, we spoelen onze spullen.
We betalen de duik, kriebelen Charlie ,de blauwvoorhoofdamazone die in de shop woont, nog ff achter zijn koppie, en bedanken de divemaster voor deze geweldige duik.
Deze stond net een tonijn te kopen van een visser voor EC 7 per pond, en we wachten dus even tot hij hiermee klaar is en observeren de boel.
Weten we ook weer hoe we moeten onderhandelen en wat de prijs zo’n beetje is.

Dan gaan we weer terug naar de boot.
Spullen ophangen om te drogen en even een hapje te eten.
Cor start de motor om stroom te draaien, en we besluiten de mooring te verlaten en meer zuidelijk in de baai voor anker te gaan.
Sparen we toch weer EC 50 en we hoeven toch niet meer aan de wal, want nogal een eindje varen is met een dingy vanaf de nieuwe ligplaats.
We gaan voor anker.
Dan instaleren we ons lekker met een boek, muziek en pastis in het net en relaxen tot de zon weggaat en het tijd word voor het avondeten.
Ik heb 2 rode snappers en maak spaghetti aglio e olio erbij en een caesarsalade.
De snappers zouden op de BBQ maar wederom willen de kolen niet veel warmte geven door de wind, dus word het toch de koekenpan.
Na het eten wassen we samen af en maken het bed op in de kuip.
We lezen nog wat en vallen onder de sterren in slaap, begeleid door het gekwaak van kikkers in het regenwoud op het eiland.

11-6

Om 6 uur zijn we alweer wakker en maak ik na eerst een pot thee te hebben gezet een Engels ontbijt.
Crispy bacon, gebakken tomaat , spiegelei en witte bonen in tomatensaus.
Daarna starten we de motoren en draaien het anker op.
Op weg naar Canouan.
We hebben net de zeilen omhoog , er is geen wind maar we zien een dikke bui aankomen die veel wind beloofd, teveel wind.
We halen de fok maar weg en reven het grootzeil.
Dan breekt de hemel open en is onze eerste tropische bui een feit.
Tegen 12 uur liggen we voor anker bij Canouan.
We rusten een uurtje uit in het net en gaan dan boodschappen doen.
Vers fruit halen we bij een stalletje.
Daarna gaan we vooral niets doen, lekker luieren en lezen en om een uur of 6 gaan we opfrissen en aankleden.
We varen met de dingy aan de wal om even wat te drinken aan de bar van het Tamarinde Beach hotel, het is er erg rustig.
We eten er ook gelijk wat, lekkere pizza en gaan dan weer naar de boot.
We maken het bed weer op in de kuip, lezen en slapen.
(Canouan slaan we de volgende keer over)

12-6

Om 8:15 draaien we de dingy omhoog en maken we ons klaar om het anker op te halen.
Voorspoedig gaan we op weg, we reven zelfs het zeil nog want de wind trekt er lekker aan en veilig is beter en we hebben geen haast.
En als we net 8 mijl ofzo op pad zijn breekt de lijn van de fok.
Sjit wat nu?
We zitten net tussen Mayreau en de Tobago Cays.
We binden het zeil aan dek vast.
Na enkele pogingen lukt het ons om de verhuurder aan de lijn te krijgen.
We kunnen op Union Island de reparatie laten doen, ze hebben daar een mannetje die reparaties voor hun doet.
Zo gezegd zo gedaan, dus koers naar Union Island, maar wel op de motor eerst een stukje afsnijden.
Hier moeten we door ondiep water en ik sta op de boeg om Cor aanwijzingen te geven.
De riffen zijn goed zichtbaar en langzaam loods ik Cor met handgebaren over het ondiepe stuk, scheelt weer een paar uur varen.

Via de marifoon nemen we contact op met “het mannetje”.
Die beloofd om 14:00 het te komen maken, het is 12:00 als we helemaal achterin de haven voor anker gaan.
We besluiten een beetje te gaan snorkelen, daarna eten en Cor gaat even een tukje doen in het net naast het zeil.
Ik ga lekker zitten lezen in de kuip.
Om 14:15 komt er een bootje aanvaren met een boom van een vent.
Ik zeg nog tegen Cor, als die de mast in moet die kerel!! Die weegt 150 kg!
Blijkt dus ook dat hij het niet gaat doen, maar zijn collega.
Maar die had een ander klusje en hij vraagt of het erg is als ze de andere dag om 8:00 komen.
We vinden het niet erg, we hebben dan ook geen andere keus eigenlijk.
Hij bekijkt het nog even en legt ons uit wat er moet gebeuren.
Laat zijn machete wond in zijn hand nog even zien, die volgens Cor zelf gehecht leek.
Ik heb niet gekeken.
Hij geeft ons een Caribische handdruk en verdwijnt weer in zijn bootje.
We gaan dan maar met de dingy aan de wal om te kijken hoe het met duiken gaat hier.
Het is bloedheet aan de wal.

Na even door het dorpje gewandeld te hebben zien we de bordjes van het restaurant waar de duikshop naast moet zitten en we lopen erheen.
De ontvangst is niet er hartelijk, de divemaster is erg chagrijnig en weinig enthousiast over de geplande duiken.
Hij overhandigd ons gelijk de prijslijst.
We schrikken ons wezenloos van de prijzen, EC 220 dollar voor 2 duiken….per persoon!
We overleggen gauw even onder elkaar en besluiten dat dat het niet waard is.
We zeggen tegen de man dat we er nog even over na denken en we moeten sowieso wachten tot de lijn van de fok is gerepareerd.
Hij zegt dat we de andere dag om 8:30 moeten bellen als we mee gaan, ze vertrekken om 9:00u.
We hebben het er nog even over onderweg terug naar de boot, maar EC 220 de man is ons te gek, dan maar geen Tobago Cays duik.

We lopen naar de jachtclub en drinken daar een drankje aan de bar, maar na ons eerste drankje gaat de muziek zo hard aan dat we afrekenen en naar boord gaan.
Bij de steiger aangekomen zien we een man en een vrouw op het steiger met provisie.
Zij zit met haar kont op het steiger en hij staat ernaast.
We vragen of ze op de bus zitten te wachten.
Ze wachten op een blok ijs, een jongen is dat rennend gaan halen vertellen ze.
We lachen en zeggen dat we dat graag willen zien een Caribaïeb die rent.
En ja hoor, even later zien we hem aankomen….rennen!!
Alles voor geld, zegt de man van het stel.
Ze blijken uit Venezuela te komen en we kletsen wat over de Antillen en Venezuela.
Dan is de jongen met het ijs aangekomen en moet er worden onderhandeld.
Wij gaan dan terug naar de boot.
We luieren en lezen wat tot het donker word en dan steekt Cor de BBQ aan in poging 3 om te BBQ-en.
Deze keer lukt het en eten we maïskolven, paprika en grote champignons gevuld met geitenkaas van de BBQ en als laatste gaan er 2 steaks op die we in Canouan gekocht hadden.
Het smaakt allemaal heerlijk en we genieten van de lichtjes van Union Island tijdens het eten.
Morgen eten we de tonijn die Cor 's middags van een boatboy kocht die kort na aankomst in Union Island zijn vis kwam aanbieden, hebben we gelijk van onze kennis gebruik kunnen maken en we hadden hem dan ook voor EC 7 per pond kunnen hebben, alhoewel met wat knorren want dat was inkoopprijs volgens de boatboy.
We hebben hem 15 EC gegeven voor een tonijn van net geen kilo, daar ging hij wel mee akkoord.
Ik ben erg benieuwd hoe die gaat smaken.

Na het eten word het fris, voor het eerst moeten we iets aantrekken 's avonds en Cor stelt voor om in de hul te gaan slapen vannacht, het is er lekker koel nu.
Dat blijkt achteraf een zeer wijs besluit want het regent de hele nacht en in de kuip waren we weggespoeld.
Het is wel lawaaieriger in de hul door de wind die de staggen laat zingen en ik slaap dan ook heel onrustig.

13-6

Om 7 uur word ik wakker.
Het is nog steeds slecht weer en ik kan alleen maar hopen dat het opknapt.
Eerst maar koffie zetten.
Cor was al op geweest maar is op de bank weer in slaap gevallen.
Om 8:15 u is “het mannetje”met de grote vent van gisteren er om het touw van de fok terug in de mast te trekken.
Na wat geklier lukt het dan toch maar we wachten even met de fok op te trekken want het waait nog steeds flink.
Na een regenbui die we in de salon afwachten, al kletsend met een pastis voor de werkmannen (om 10 uur 's morgens), gaan de 2 mannen weer weg.
Zo’n 20 minuten later trekken we het zeil terug omhoog en rollen het op.
We eten wat en besluiten dan naar Carriacou te zeilen.
Volgens “het mannetje”zit daar ook een diveshop dus gaan we dat maar een proberen.
Het is maar een klein stukje zeilen en we komen er rond 16:00 aan.
We zien bij het invaren idd al een grote duikvlag geschilderd op een muur en gaan daar zo dicht mogelijk voor anker.
Dingy overboord en aan de wal.
De dive-master J.P. (Jean Philippe) van Lumba dive is nog aanwezig en begint honderduit te vertellen over de geplande duik voor morgen.
Een driftduik met heel snelle stromingen aan de zuidkant van het eiland en niet geschikt voor de onervaren duiker.
We zien het wel zitten zo’n spannende duik, zijn niet onervaren en besluiten om mee te gaan en spreken een prijs af.
Hij laat nog wat filmpjes zien van wat we kunnen verwachten.
Het ziet er veelbelovend uit en hij beloofd Nurse Sharks.
We kletsen nog wat en gaan dan naar de boot terug.
We zitten wat te lezen in de kuip als een boatboy reclame komt maken voor een restaurant en vraagt of we aan de wal gaan eten.
We wilden dat eigenlijk de dag erna doen omdat we dan misschien moe zijn van het duiken en geen zin meer hebben om eten te maken.
We zeggen dan ook tegen hem dat we misschien morgen aan de wal willen eten, maar na even overleggen besluiten we dat we toch wel zin hebben om even aan de wal te gaan en we kleden ons om.
Na een korte wandeling komen we bij het restaurantje waarvan de boatboy zelf eigenaar blijkt te zijn en hij vraagt wat we willen drinken en eten.
Er is niet veel keus, het is lam, vis, kip of langoustine.
We kiezen allebei voor kip.
We krijgen wat brood en boter bij ons drinken en het duurt een hele tijd, maar als we het eten dan uiteindelijk krijgen is het voortreffelijk, echt local.
We smullen heerlijk van de locale gerechten met heerlijk gegrilde kip en zijn het erover eens dat het het wachten waard was.

Na het eten wandelen we op ons gemak terug naar de dingy, we maken nog een ruzietje onder dronken locals mee op dat eigenlijk wel lachwekkend is, maar we lopen zo snel mogelijk door om niet in de problemen te komen.
Aan boord maken we het bed op in de kuip, lezen weer wat en vallen vol van verwachting voor de duik de andere dag in slaap.

14-6

We worden later wakker dan de andere dagen, om 8:00 u “pas”.
Ik ga een pot thee zetten en vraag of Cor even brood wil halen aan de wal.
We hebben natuurlijk wel wat energie nodig om te duiken er is geen boatboy te zien met brood of wat dan ook in de baai.
Cor komt terug met wat brood van gisteren, het is zondag, dat waren we even vergeten, en er is geen vers brood.
Nou ja….met veel cream-cheese en jam gaat het nog wel.
Rond 9:30u komt J.P. ons aan boord ophalen met zijn boot om te gaan duiken op Black Rock.
Er zijn nog 2 andere duikers aan boord, Alan (Fransman) en Neil (Engelsman).
De breefing gebeurd onderweg al want de plek waar we in het water gaan schijnt nogal ruig te kunnen zijn.
We doen een buddycheck waar onze duikinstructeur trots op kan zijn en gaan allemaal tegelijk in het water voor een zogenaamde negative entree.
Dus backroll van de boot en gelijk afdalen, niet eerst weer boven komen en dan afdalen.
Eenmaal onder water moeten we idd flink tegen de stroming inzwemmen en net als ik me bedenk dat het niet langer moet duren want dat ik het anders niet vol houd zijn we op het rif.
We rusten heel even uit, hangend aan een rots en laten ons dan meespoelen met de stroming die echt enorm is, we schatten zelf een knoop of 6!
Ik zie al gelijk een verpleegsterhaai maar Cor ziet mijn teken niet en terugzwemmen om te kijken zit er echt niet in.
Die heeft dus de eerste haai gemist, nu maar hopen op een andere.
We worden niet teleurgesteld en zien idd nog meer haaien en het rif is zo mooi!
Het duiken zelf is ook een leuke ervaring, we hebben wel eens een driftduik gemaakt maar dit slaat natuurlijk alles.
Het voelt alsof je vliegt!
Helaas is na 21 minuten bij iedereen de lucht op en moeten we opstijgen.
De safetystop valt niet meer, de stroming gooit ons omhoog en trekt ons omlaag, maar uiteindelijk lukt het toch.
Boven water zie ik 4 grote grijnzen, en die zouden niet snel verdwijnen.
Wat een duik!!!!
En onze eerste haaien van dichtbij.

Voor de 2e duik word de duikplek Gardens gekozen, we varen naar een rustige plek en kletsen wat over onze duikervaringen.
Als we lang genoeg boven water geweest zijn om de 2e duik te gaan maken verteld J.P. over het rif waar we gaan duiken.
Ook verteld hij dat er een paar viskooien liggen die verlaten zijn en door niemand leeggemaakt worden.
Ze zitten vol met vis heeft hij de dag ervoor gezien en hij wil met ons de kooien openzetten om de vis te bevrijden voor ze dood gaan van de honger.
Halverwege de duik, die overigens erg leuk is met vooral heel veel klein spul, komen we aan bij de viskooien.
Tot onze verbazing zit er geen vis meer in de kooi, maar wel een verpleegsterhaai.
Die zal waarschijnlijk alle vis hebben opgegeten, maar zit nu zelf gevangen .
We maken het deurtje open maar de haai blijft zitten waar ze zit, op de bodem.
Het deurtje zit hoog in de zijkant dus we besluiten om de kooi ondersteboven te gooien zodat de uitgang makkelijk te bereiken is voor de haai.
Maar de haai heeft nog niet erg in de gaten dat de vrijheid nabij is.
Met mijn camera voor zijn neus en de flitser aan maak ik foto’s om hem te laten omdraaien en weg te zwemmen, hopelijk raakt hij geïrriteerd van de flitser en zwemt dan weg.
Na een keer of 6 flitsen raakt hij idd geïrriteerd en draait zich om, de uitgang passerend.
Dan heeft hij het in de gaten en zwemt snel weg.
We hebben een haai zijn leven gered! Cool!
Helaas te snel voor mij om een echt mooie foto te maken, omdat ik aan de andere kant zit, maar ik heb toch het bewijs.
We maken de andere viskooi ook nog open en blijven net zo lang tot alle vis eruit is.
Met een goed gevoel een goede daad gedaan te hebben beëindigen we de duik en zijn een ervaring en een heel mooie herinnering rijker.
We worden netjes door J.P. weer aan boord afgezet.
Alan wil een rondleiding op de catamaran om een idee te krijgen, het lijkt hem namelijk wel wat.
Hij vind het, net als wij, wat aan de kleine kant.
Acceptabel voor 2 personen voor vakantie, maar zeker niet voor 8, waar de boot voor verhuurd word.
Ik trek even gauw iets droogs aan en we gaan weer aan de wal met de dingy, beetje krap met 3 man maar het is maar 100 meter ofzo dus kan het net.
J.P. heeft wat weinig tijd om te kletsen voor hij de volgende duik moet gaan doen en vraagt of we nog blijven of verdergaan.
We willen er even over nadenken.
Hij vraagt ons om rond een uur of 17:00u even lang te komen om af te rekenen voor de duik, en we zeggen dat we dan ook zullen beslissen of we nog blijven of niet.
Bij de duikshop zit een pizzeria/pasta restaurantje en we eten er een pizza.
Tijdens het wachten besluiten om morgen nog 2 duiken te doen hier.
We gaan dat gelijk tegen J.P. zeggen die nog met Alan naar de film zit te kijken die Alan heeft gemaakt die dag.
We lopen terug naar ons tafeltje en Alan schuift aan met zijn camera, kunnen we ook even kijken.
Hij heeft ook eten besteld dus eten we gezellig samen.
Terwijl we zitten te eten komt J.P. met zijn volgende duikers langslopen, 2 jonge meisjes van 8 en 10 jaar en komt ze even voorstellen.
Alan gaat ze filmen tijdens de duik en ik moet nog even vertellen over de 3 haaien die we gezien hebben om het spannend te maken voor ze.

Dan gaan we naar de boot en nadat we alle spullen hebben gespoeld gaan we met de catamaran nog een beetje spelenvaren, het waait lekker hard en ik geniet van de zon met een boek en geniet nog na van de duiken.
We zeilen om Sandy Island, beetje overstag gaan oefenen en hoog aan de wind zeilen.
Dan gaan we weer terug naar de haven en gaan weer voor anker bij de duikshop.
Cor gaat even kijken met de dingy waar we water kunnen laden met de catamaran en besteld ondertussen bij een visser die hij tegenkomt een dozijn oesters voor de volgende dag.
De visser zou ze rond 15:00 u komen brengen en hij zal ze ook open maken voor ons…..ben benieuwd!

Rond 19:00u is het tijd om weer wat te eten te maken, ik maak de laatste sla op en maak er een caesarsalade van met wat Spaanse rijst erbij en ik bak de tonijn die we bij Union Island hebben gekocht met sojasaus en knoflook.
Het smaakt weer heerlijk, vooral de tonijn is erg lekker en na het eten zijn we allebei helemaal opgebrand van de spannende duiken en het zeilen, de wind en de zon.
Het weer is de laatste 2 dagen weer opgeknapt, dus slapen we weer in de kuip.
Cor is om 21:00 u al in dromenland en ik lees nog wat tot een uur of 22:00u.
Morgen weer 2 duikjes! Ik heb er nu al zin in

15-6

Om 7:30 u staan we op, het is al flink warm en om 9:00 gaan we duiken.
We willen eerst even wat boodschappen doen en vooral even wat vers brood halen.
Aan de wal blijkt het brood nog niet geleverd te zijn, maar de winkelier gaat even bellen waar het blijft.
We kijken ondertussen even wat er te krijgen is.
De winkelier zegt dat de bakker al vertrokken is en elk moment er kan zijn.
Hij heeft aan vers spul niet veel en we vragen of hij fruit en groente kan regelen voor die middag, en hij zegt dat hij dat regelt voor ons.
Dan komt de bakker met heerlijk vers brood, het is nog warm.
Bij het afrekenen blijft de winkelier niet van EC 50 terug te kunnen geven, dus pakken we alvast de boodschappen die we 's middags hadden willen halen.
Dan is ineens de balans EC 54,40 en hebben we weer hetzelfde probleem.
De winkelier zegt dit 's middags wel ter verrekenen en neemt genoegen met de EC 50.
Cor speelt nog wat met een superklein poesje dat rondspringt in de winkel en de hele tijd dicht bij hem in de buurt blijft.
We varen dan terug naar de boot en eten wat van het lekkere warme brood.
Cor maakt pakketjes van de duikspullen en dan wachten we op J.P.

Om 9:00u zou J.P. ons oppikken bij onze boot maar hij is er niet, we kunnen de steiger zien waar zijn boot ligt en we zien dat er een kap van 1 van zijn buitenboordmotoren af is en hij heftig aan het sleutelen is.
We maken ons niet druk om de vertraging, pakken nog een bakkie koffie en bekijken het tafereel vanaf het achterdek van de boot.
Na een half uurtje gaat de motor aan de gang en kunnen we gaan duiken.
Wederom staat er een duik als gisteren op de planning, aan de zuidkant van het eiland.
Maar daar aangekomen lijkt het wel een wasmachine, het water is te onrustig door de getijdenstromingen die tegen elkaar in klotsen, en daarbij is het zicht ook waardeloos.
Dus deze duik wordt afgelast en we gaan een duik doen aan de westkant bij 2 eilandjes genaamd Sisters.
Op het eerste eiland zitten wat pelikanen te kijken wat we aan het doen zijn, wat een erg leuk gezicht is.
Wederom een prachtige duik, met o.a. weer haaien en prachtige koralen.
Ook staat hier een rots die door de golven van het water heen en weer word geduwd en we horen als we dichtbij komen zachtjes het gebonk van de rots.

De 2e duik doen we bij The Wreck.
Blijkt dat het wrak aan de wal ligt en als oriëntatiepunt word gebruikt, onder water ligt geen wrak.
Ons maakt het niet uit wij zijn geen wrakduikfans, zal wel komen omdat we in de scheepvaart werkzaam zijn en een schip onder water ons eigenlijk niet zo boeit, of misschien is het zo dat een schip onder water ons teveel doet denken aan wat kan gebeuren met ons eigen schip mocht er iets mis gaan??? ;)

Deze duik is ook weer heel bijzonder en weer heel anders dan de 3 vorige.
We duiken over een zeegrasvlakte heen waar hele leuke dingen in verstopt zitten.
We zien ook hele grote scholen zilverkleurig vissen, ik weet niet welke het zijn en ben het ook vergeten te vragen, maar het was een prachtig gezicht.
Ze hadden hele lange rug en buikvinnen.
Ook hier zien we weer haaien (het word bijna saai ;)) en een gigantische Blowfish.
We duiken hier 69 minuten en spenderen vooral veel tijd op de grasvlakte waar echt veel te ontdekken viel en leuke foto’s te maken waren.

Na het duiken willen we eerst even water laden met de catamaran, maar het water is op bij de jachtclub dus gaan we onverrichte zaken weer terug voor anker voor de duikshop.
We willen aan de wal een pizzaatje eten maar eigenlijk is de keuken dicht.
De kokkin wil ze toch nog wel even maken , wij blij en ze krijgen en extra fooitje.
Tijdens de pizza, die we met J.P. en Alan nuttigen, die al besteld hadden voor de keuken dicht ging, bekijken we nog de filmpjes van Alan van die dag.
Hij belooft om wat te sturen en vraagt ons e-mailadres.
Ik geef hem ons kaartje, dat is wel zo makkelijk.
Neil belooft ook nog wat foto’s te sturen en J.P. vraagt of we zijn gastenboek willen tekenen op zijn website als we weer terug thuis zijn.
Dat doen we natuurlijk met alle plezier want zulke enthousiaste driemasters moeten veel reclame krijgen, en we hebben in 4 duiken Carriacou bijna meer gezien dan in 40 duiken Bonaire.
Na afscheid genomen te hebben en de boekjes te hebben afgestempeld gaan we terug naar de boot.

Als we terug aan boord komen komt ook de boatboy met de verse groente aanvaren van de winkelier van die ochtend.
Hij heeft een keur aan fruit en groente, en we mogen kiezen wat we willen hebben.
We nemen de hele doos en betalen inclusief de EC4,40 die we vanmorgen te kort kwamen EC 10 dollar voor een hele doos met verse groente en fruit.
De visser met de oesters hebben we trouwens nooit meer gezien.

We varen om een uur of 16:00 u de haven uit om een uurtje te zeilen nog en gaan voor anker tussen Sandy Island en Hillsborough aan een leuk strandje met mooie huizen.
Buiten ons ligt er maar 1 ander jacht, heerlijk rustig dus.
Cor maakt de boot ff lekker schoon en daarna relaxen we nog wat in het net tot het donker word.
Dan gaan we in de kuip zitten en ik schrijf het logboek bij en lees nog wat…..ik ben al halverwege mijn 2e boek.
Rond 20:00u krijgt Cor trek en maak ik zalm en tonijnsalade voor op het lekkere verse brood van vanmorgen.
We laten het ons weer lekker smaken en na het eten gaan we voor de verandering nog wat lezen en maken later het bed in de kuip weer op.
Het lijkt een fijne nacht te worden, ware het niet dat de hele nacht 2 honden om en om zitten te blaffen.
Ik kan er niet van slapen.
En als ze dan rond 3:00u eindelijk stil zijn en ik bijna in slaap val gaat het flink regenen en vluchten we de kuip uit.
Dan maar op de bank slapen.
Niet erg prettig op een rondzit, maar ondertussen ben ik zo moe dat ik toch in slaap val…..pfffffffffff wat een rotnacht.

16-6

Rond 7:00u kunnen we niet meer slapen, drinken een flinke bak koffie en draaien het anker op.
We gaan naar Union Island om water te laden en dan door naar Mayrea.
Onderweg verliezen we (ik) een hoofdkussen en gaan we terug om te kijken of we hem nog kunnen vinden.
Gelukkig drijft hij nog rond en kunnen we hem met de pikhaak opvissen.
Goede oefening “man overboord” in dit geval “kussen overboord”.
Cor gooit nog een vislijntje uit en vangt zowaar kort achter elkaar 2 tonijnen.
Die maken we in de haven van Mayrea op het achterdek op ons gemak schoon.
Er liggen Nederlanders in de baai met een catamaran Voyage 47.
We zagen ze al eerder in Bequia en hij herkende ons ook.
Als we aan dek de vis zitten schoon te maken komt hij langsgesnorkeld en we maken een praatje.
Hij raad ons de Tobago Cays aan, prachtig om te snorkelen zegt hij, en we besluiten dat ook te gaan doen.
Hij gaat zelf ook de andere dag en zegt tot morgen.
Dan is het alweer een uur of 15:00u en tijd om even een broodje te eten.
De tonijn bewaren we voor morgen in de Tobago Cays, daar is niets aan de wal en we gaan vanavond aan de wal iets eten.
Er zit hier namelijk een restaurantje aan de wal, helemaal verscholen tussen de palmbomen en het lijkt ons erg leuk om daar te eten.
Maar eerst komt er nog een lekkere regenbui over.

’S Avonds gaan we dan aan de wel, het is een heel leuk restaurantje, heel romantisch.
We hadden eigenlijk voor 18:00 u moeten reserveren via de marifoon, en er zijn geen andere gasten te zien.
Maar er word toch een tafel voor ons gedenkt.
We nemen salade vooraf, Cor neem een T-bone en ik lamskoteletten, even geen vis vandaag hoor.
We verwachten er niet zo heel veel van maar het smaakt erg goed.
Tijdens het eten houden 2 zwerfhonden ons gezelschap en ik maak een afspraak met ze.
Als ze beloven dat ze vannacht niet blaffen dan krijgen ze de randjes vet van Cor zijn T-bone en de 2 broodjes die over zijn.
We nemen aan dat ze akkoord gaan met de deal en geven ze het beloofde eten.
Na het eten gaan we weer doodmoe naar boord en slapen eigenlijk bijna gelijk als we liggen.
Morgen gaan we naar de Tobago Cays.
En de honden hebben hun belofte gehouden en zijn de hele nacht stil geweest.
Ik heb dus ononderbroken, zonder geblaf, heerlijk geslapen.

17-6

Als we wakker worden halen we het anker op en zetten koers naar Tobago Cays, de buurman vertrekt net voor ons, dus kunnen we mooi achter hem aan varen.
Het is achteraf niet zo lastig als we dachten en al gauw liggen we voor anker.
We kopen brood en ijs bij een boatboy(man) die verteld in Rotterdam gewerkt te hebben.
Althans, hij kwam er regelmatig met een containerschip.
Van zijn gespaarde centjes kocht hij de boot en de buitenboordmotor die hij nu heeft en sindsdien werk hij als boatboy in de Tobago Cays.
Zijn vrouw bakt het brood en hij verkoopt het, volgens hem is het “paradise”.
Na het ontbijt gaan we met snorkel en vinnen op weg naar het rif.
Pal onder de boot zwemt een schildpad, hij eet van het zeegras dat daar groeit en Cor zwemt een tijdje met hem mee.
Hij komt even later boven met een Conch (schelpdier) om mij te laten zien, ik maak er een foto van en hij word weer netjes terug op de bodem gelegd.
Daarna vertrekken we richting rif.
Het word een zeer vermoeiende snorkeltrip, tegen de stroom en de branding in.
We zijn erg teleurgesteld, het stuk rif dat we met pijn en moeite bereiken is hartstikke dood met maar hier en daar een heel klein stukje met wat levend koraal.
OF we hebben het verkeerde stukje rif OF de verhalen over dit rif zijn overtrokken.
Wij besluiten in elk geval om de Cays te verlaten en koers te zetten naar Mustique.
We willen nog duiken deze laatste dagen van de vakantie en we hadden Mustique op de weg naar het zuiden overgeslagen om op de terugweg aan te doen.
We waren al even onderweg toen we ons realiseerde dat het niet ging lukken om Mustique te halen voor het donker.
We hadden geen getijdentabellen en de stroming was pal tegen en vrij krachtig.
De wind was daarbij niet erg krachtig dus schoot het niet erg op.
De koers naar Bequia is wel gunstig dus besluiten we Bequia wederom aan te doen.
Aangezien we Bequia een ontzettend leuk eiland vonden en er eigenlijk maar 1 dag geweest zijn besluiten we om daar nog een dag te verblijven en nog een dag te duiken met Chris en Didi.
We bellen nog even met ze voor ze naar huis gaan om te vragen of er nog plek is de volgende dag.
Divemaster Chris herkent mijn stem, en herinnerd zich zelfs mijn naam nog, en hij zegt dat we nog mee kunnen zowel ’s morgens als 's middags.
We laten ons noteren voor beide duiken.
Hij bied aan om ons op de boot op te pikken, maar ik denk ff snel na over dit aanbod en bedenk me dat het onze laatste duiken zullen zijn, en onze spullen moeten daarna goed gespoeld worden om weer mee naar huis te nemen.
Bij de diveshop hebben ze grote spoelbakken met zoet water, dus dan kan je de spullen even echt goed spoelen.
Aan boord van de Catamaran is het wat lastig met de buitendouche slang.
Ik sla het aanbod dus af, we komen met de dingy naar de wal.

’S Avonds eten we de zelfgevangen tonijn met spaghetti en we slapen weer in de kuip.
We wilden eerst proberen om voor in het net van de catamaran te slapen, maar er stond teveel wind en dan tocht zo’n net behoorlijk.

18-6

De morgen begint lekker laat voor een keer.
We worden pas ruim na 8 uur wakker.
De laatste koffie, cappuccino van Nescafé uit Nederland word gedronken en we ontbijten met het bananenbrood van de boatboy uit de Tobago Cays.
Het smaakt niet zo lekker als het brood dat we op de heenweg hier op Bequia gekocht hadden helaas.

Daarna maken we de duikspullen klaar en gaan met de dingy aan de wal.
We kunnen de spullen al kwijt op de boot van de diveshop en we gaan dan nog even een bakje koffie drinken bij Gingerbread op het terras tegenover de steiger waar de boten liggen.
Zo kunnen we in de gaten houden wanneer de boot klaar is voor vertrek.
Omdat het brood niet zo lekker was en we maar 1 sneetje op hadden nemen we bij de koffie een lekker vers gebakken kaneelbroodje en een brownie, zo hebben we toch een goede ondergrond om te duiken.

Op de boot maken we de andere dag kennis met een stel uit Zwitserland, dat flotielje reizen begeleid voor SunSail die voor Dive-master bezig zijn, een groep van 4 Amerikanen waarvan er 1 die dag 50 word en dus een verjaardagsduik gaat maken.
Er waren ook nog 2 Oostenrijkers, vader en zoon (13), een Amerikaanse jongen die met zijn Open Water bezig is met Kathy (eigenaresse Dive Bequia) als instructeur en de vrouw van Chris is er ook bij, zij is ook bezig voor dive-master.
Even lijkt het me te druk met zo’n grote groep, we hebben daar wat minder leuke ervaringen mee, maar gelukkig zijn het allemaal ervaren en rustige duikers en word het geen chaos.
Het is een mooi duiklocatie met prachtig begroeide stalagmieten.
Deze duikplek heet Boulders en die waren er dan ook heel veel onder water.

Na het duiken komt de discussie over Cor zijn luchtverbruik weer los, hij kampt al heel lang met het feit dat hij zo snel door zijn lucht heen is.
Hij is een grote vent van 1,96 m lang en 98 kg, dus steeds word het daar op geschoven.
Ik verbruik maar heel weinig lucht en vaak ademt hij met mij nog wat mee aan het eind van de duik zodat we wat langer kunnen duiken.
Hij pakt mijn automaat en ademt daar eens aan.
Hij vergelijkt het met die van hem, we hebben ze al 3 jaar en we hebben dat eigenlijk nooit eerder gedaan.
Die van jou ademt veel anders dan de mijne zegt hij.
Ik vergelijk het ook eens en ja idd, zijn automaat ademt wel heel erg licht.
Didi heeft de discussie meegekregen en zegt dat zijn snelle luchtverbruik daar best eens aan zou kunnen liggen en dat het een kwestie van afstellen is.
Ze beloofd dat voor hem te doen voordat we ‘s middags weer gaan duiken.
Aan de wal spoel ik de spullen en Cor gaat met Didi aan de slag met de automaat.
Nadat Didi Cor zijn automaat wat zwaarder heeft gezet is het te kort tijd om aan boord te gaan lunchen.
We hebben minder dan een uur en besluiten een Roti te eten in een eettentje naast de duikshop.
Het word ons aanbevolen door Chris.
Ik bestel roti met kip en Cor besteld gefrituurde kip met friet, wat ook erg lekker is maar de roti is lekkerder, en Cor heeft een beetje spijt.
We kletsen met 2 Amerikanen die aan het tafeltje naast ons zitten te lunchen, de man lijkt op Rutger Hauer.
Ze zijn al 3 maanden op Bequia.

Na de lunch is het tijd voor onze laatste duik van deze vakantie, we moeten weer terug gaan zeilen op ons gemak naar St. Lucia, de vakantie is bijna voorbij helaas.
Met zijn opnieuw afgestelde ademautomaat heeft Cor er extra zin in, en hoopt dat hij nu ook eens net zo lang kan duiken als mij op een fles lucht.
We gaan naar North West Point met de Zwitsers van vanmorgen en de Amerikaanse jongen.
Mooi groepje zo, vooral ook omdat ze Zwitsers ergens anders oefeningen gaan doen en wij dus alleen duiken met Chris en de Amerikaanse jongen.
Chris belooft zeepaardjes, hij weet zeker dat er 1 zit en we gaan dan ook met het fototoestel in de aanslag op zoek.
Het afstellen van Cor zijn automaat heeft nut gehad en hij is wel sneller door zijn lucht heen dan mij, maar het scheelt nog maar 20 bar ipv 50!
Helaas vinden we het zeepaardje niet maar verder is dit ook weer een mooie duik.
We verbazen ons over de kwaliteit van het rif en het koraal.
Geen spoor van Bleeching wat je helaas op Bonaire wel veel ziet.
We hadden Chris 3 biertjes beloofd in ruil voor het zeepaardje, en ondanks dat hij hem niet gevonden heeft geven we toch een paar rondjes weg in de duikshop als afscheid en een beetje als afsluiting van onze vakantie alvast.

Terug op de boot willen we stroom draaien en komen tot onze grote schrik tot de ontdekking dat de accu’s helemaal plat zijn!!!
Er zit geen spatje stroom meer in en dus krijgen de de motoren niet aan de gang.
We willen de andere dag vertrekken richting St. Lucia, maar dat gaat zo niet lukken.
Wat nu???
Ik bel de duikshop en vraag of ze startkabels hebben en een volle accu?
Die hebben ze niet maar wel een acculader.
We mogen de accu’s in de shop opladen.
Dus wij weer terug naar de shop, 1 accu aan de lader en die moet dan ‘s nachts laden.
De andere kan dan pas de andere ochtend geladen worden en heeft dan een uurtje of 4 nodig.
We boeken dus maar nog een duik in de ochtend, want als we dan toch moeten wachten dan maar zo plezierig mogelijk.
We geven natuurlijk nog wat rondjes en het is al gauw heel laat, en we moeten nog omkleden en douchen voor het eten.
Cor douchet even snel in de shop en we kleden ons aan boord snel om.
Terug aan de wal zit de halve crew van Dive Bequia aan de bar in het restaurant waar we gereserveerd hebben en ze nodigen ons uit voor een drankje aan de bar.
Het werd nog heel gezellig die avond.;)

De volgende morgen eerst de accu’s omgeruild en toen dus voor de echt laatste duik de boot op.
We duiken met hetzelfde groepje als gistermiddag bij Cathedral Rock.
Ook hier zien we weer prachtige vissen en hele grote groepen met langoustines die samen verstopt zaten onder het koraal.
De meeste zaten helemaal vol met eitjes en ze lieten zich heel braaf fotograferen.
Er is veel vis op de riffen en we zien ook veel verschillende soorten.
Er zijn veel grote sponzen en we zien ook hier veel kleine leuke dingen, zoals flamingotongue en de variatie daarvan met de fingerprint afbeelding.
Helaas is het duiken weer voorbij, en vooral voor Cor balen nu hij net zijn instelling goed heeft van de ademautomaat na een paar vakanties mopperen.
Hij heeft op Bonaire zelfs vorig jaar met dubbel 10 gedoken omdat hij zich zo ergerde dat zijn lucht anders zo snel op was.

We halen na het duiken de accu’s op en Cor brengt ze naar de boot om te kijken of de motor wil starten terwijl ik afreken en de duikloggen afstempel.
Ik vraag nog wat ze moeten hebben voor het opladen van de accu’s, ik weet namelijk dat de stroom ontzettend duur is op de eilanden.
Maar ze willen hier niets voor hebben, ik geef ze dan maar een dikke fooi voor de gezelligheid en behulpzaamheid en natuurlijk voor de mooie duiken.
De motoren zijn gestart van de boot en een half uurtje later varen we de baai van Bequia uit, maar niet zonder nog eenmaal achterom te kijken en zeker te weten dat we hier ooit nog eens terug komen, net als op Carriacao.

De duikspullen hangen te drogen en we varen richting St. Vincent.
We wilden eigenlijk naar Willabou, dat is de baai op St. Vincent waar ze wat scènes hebben opgenomen van Pirates of the Cariben.
Maar dat werd ons door de flotieljeleiders van Sunsail sterk afgeraden, de boatboys schijnen daar vreselijk lastig te zijn en hij raad ons om 1,5 NM door te varen naar Cumberland Bay.
We nemen dit advies ter harte en zetten koers die kant op.
De reis gaat voorspoedig en tegen 17:00 u lopen we de haven in, natuurlijk worden we opgewacht door een boatboy, die voor 5 euro een touw aan de wal zet voor ons.
We moeten hier voor een anker laten vallen en dan met de achterkant richting wal liggen met een touw rond een palmboom, of een paaltje.
Er is namelijk absoluut geen wind in de baai, dus achter een anker liggen gaat niet lukken.
De boatboy raad gelijk een restaurant aan en geeft ons een menukaart.
Het ziet er goed uit maar ik wilde nog de laatste boodschappen opmaken.
We zeggen er over na te denken.
De boatboy vertrekt naar een ander jacht dat net aankomt en zegt later terug te komen.
Ik ga de bakkeljauw die ik wil bereiden dan voorbereiden, maar eenmaal uit de verpakking gehaald vertrouw in de geur niet.
Cor vind het ook stinken dus gooien we hem weg.
Nu moeten we wel aan de wal gaan eten.
Ondertussen komt er een kano aangevaren met daarin de franse eigenaar van restaurant “Black Baron”, een piratenrestaurant.
Zijn naam is Olivier en hij wil ons overhalen om bij hem te komen eten, maar net voor hem was de boatboy weer terug langs gekomen en hadden we afgesproken om in het restaurant wat hij voorstelde te gaan eten.
De fransman gaat naar het net binnengelopen jacht om daar zijn restaurant aan te prijzen.
En ineens is de andere boatboy weer terug.
Hij heeft slecht nieuws, de restauranteigenaar van “zijn” restaurant is in de hoofdstad en is met wat zakelijke dingen bezig.
Hij kan niet op tijd terug zijn om het restaurant te openen.
Nou jammer …. Dan niet.
En alsof de fransman het heeft geroken komt die weer terug met zijn kano.
We gaan dus bij hem eten en hij beloofd dat we geen spijt gaan krijgen.
Terwijl we nog wat met hem kletsen gaat het ineens heel hard regenen en we nodigen hem uit om te schuilen bij ons in de kuip.
Cor schenkt een Pastis in en Olivier verteld hoe hij hier terecht is gekomen.
Hij was met zijn vrouw met een zeilboot overgestoken, maar na 3 jaar was zij het zat en ging terug naar Frankrijk.
Ondertussen heeft hij het restaurant overgenomen en gaat tijdens het orkaanseizoen terug naar Frankrijk en komt dan terug samen met zijn vrouw.
Als we ’s avonds in zijn restaurant komen zijn we echt verrast, het is heel erg leuk en echt een piratenrestaurant.
Ik neem wat foto’s want het is echt heel bijzonder.
We zijn die avond enigste gasten, maar in het hoogseizoen schijnt hij vaak helemaal vol te zitten.
Er hangen rekken vol met piratenkleding, en als hij groepen heeft kleden die zich helemaal in stijl aan voor een echte piratenavond.
Hij schijnt in het hoogseizoen regelmatig vol te zijn.
Het eten is ook erg goed en we zijn blij dat we besloten hebben om hier te gaan eten.
Als extra attentie heeft hij zelfs met ketchup de naam van onze huurboot op de rand van het bord geschreven.
Na een gezellige avond gaan we weer terug naar boord.
Via het strand, dus een strandwandeling hebben we ook gelijk gemaakt.
De andere dag moeten we vroeg op want het is een uur of 10 a 12 varen naar Rodney Bay, we zetten dus het alarm op de telefoon om 5 uur.
We slapen op de bank, het is in de hul niet fijn en buiten regent het steeds.
Maar we vallen al gauw in slaap onder het gezang van de kikkers in het aangrenzende regenwoud.

20-6

We vertrekken vroeg en de reis gaat zeer voorspoedig, we komen ruim op tijd aan in St. Lucia.
De vakantie is voorbij.
We ruimen de boot op, soppen hem lekker af en geven de proviand die over is, en een emmer die we kochten, aan een Frans stel dat naast ons ligt in de jachthaven.
Ze zijn bezig met een wereldreis.
Morgen gaan we naar huis.
We eten nog het laatste East-Caribische avondmaal in Rodney Bay in een restaurantje en gaan lekker op tijd naar bed….hoezo uitgerust na 2 weken vakantie!

21-6

De man van de verhuurmaatschappij van de catamaran komt rond 12 uur en we zijn al vroeg wakker om de tassen in te pakken en te gaan inklaren bij de douane van de haven, daarvoor waren we gisteren te laat.
Maar bij de douane is niemand, die schijnen hun eigen werkschema te hebben.
We gaan dus maar even ergens lekker ontbijten en zien dan wel verder.
Na het late ontbijt is de douane nog steeds gesloten en we betalen alleen dan maar de jachthaven, de douane houden we voor gezien want we moeten de boot afleveren.
De boot is spik en span en de verhuurder is dik tevreden, hij is schoner dan toen we hem kregen, dus dat mag dan ook wel.
Na het afleveren van de boot moeten we er direct af en gaan we met de taxi naar het vliegveld.
We bellen de taxichauffeur die ons heeft geholpen met de boodschappen en hij komt direct om ons weg te brengen.
Onderweg verteld hij nog heel veel over St. Lucia en stopt even aan de kant van de Atlantische Oceaan zodat we dat nog even kunnen zien.
Dat is de grote plas water die Europa scheid van de Cariben.
Op het vliegveld nog op ons gemak een kleinigheidje gegeten en toen maar wachten om in te checken.
Extra beenruimte gekocht voor Cor, wat de moeite waard was…super!
Na een lange vlucht moeten we overstappen op Gatwick (London), met 5 uur wachttijd.
Dus we zoeken snel een hotel op het vliegveld om een paar uur te slapen, want we hebben altijd last van jetlag als we terugkomen uit de Cariben.
In eerste instantie wilde het slapen niet zo lukken, maar toch in slaap gevallen en dik 3 uur geslapen, wat enorm heeft geholpen tegen de jetlag.
Geen last van dit jaar.
Na het inchecken nog even tijd om lekker te eten en dan het laatste uurtje vliegen naar Amsterdam.
Bij het Dorint halen we onze auto op, die heeft daar netjes al die tijd in de parkeergarage gestaan.
Toen weer terug naar boord, het schip lag in Heijen dus we waren best snel weer aan boord.

Dit was een heel geslaagde vakantie en we zijn ontzettend positief verrast met de riffen van de Windward Islands.
De sfeer van de eilanden en de relaxtheid van de mensen daar.
We weten zeker dat we ooit nog eens terug gaan naar de East-Caribbean.
Nu teren we op 2 weken hele mooi zeildagen, prachtige baaien en ervaringen die we nooit van ons leven meer vergeten.
En we dromen van een eigen zeilboot, veel geld en heel veel vrije tijd.
We willen de wereld zien!!
Die wereldreis per zeilboot, die gaan we doen…..ooit!